Iznad vode

Poezija Gojka Božovića predstavlja stišani govor o modernom svetu u rasponu između epifanija svakodnevice i ponornih udesa istorije i drugih velikih priča. Božovićeva poezija oličava susret čulnog i intelektualnog, epifanijskog i erudicijskog, strasnog i razumnog, pri čemu se u pesnikovim stihovima ukazuju kako izazovne teme savremenosti, tako i slojeviti vidici u kojima se otvara dijalog sa pesničkom tradicijom i tradicijom mišljenja. Mihajlo Pantić Pesme Gojka Božovića oblikovane su raskošnom poetskom refleksijom, izbrušenim stilom i modernim jezikom koji je saobražen s modernim značenjima i modernim osećanjima koje izražava. Dimitar Baševski Poezija Gojka Božovića govori upravo o tom času kada čovek ne raspolaže drugim izlazom osim daa potraži nove, još nepoznate forme u kojima osluškuje pripovedanje skrivenih božanstava. Lirski glas Gojka Božovića tiho, ali jasno ne prestaje da podseća da je poezija posebno mesto gde su mogući odbrana života i smisla. Njegova poezija je svakako svedočanstvo o vremenima duhovne oskudice i o vremenima “grada pod opsadom”. Ljudmila Mindova Najvažnije simboličke veze ostvaruju se oko toposa grada i toposa putovanja. Božović okreće naglavce poznatu neoklasicističku predstavu o grdau, civilizaciji, i destruktivnim silama; Kavafi, Hristić i ini pesnici te sile su videli kao spoljašne, u liku varvara koji dolaze odnekud izvan civilizacije i istroije; za Božovića, one su u samom gradu. Saša Radojčić Gojko Božović iscrtava minucioznu mapu unutrašnjih trvenja, povlači linije stalne nesmirenosti uma nad društvenim okolnostima i raspaima, povezuje i umrežava topose kad, recimo, dočarava detaljnu mapu grada zasnovanu glasovima gneva, jednako kao i pomirenošću. Živorad Nedeljković Ako je, po Nortropu Fraju, proiča povratni čin simboličke komunikac ije, odnosno ritual, onda ova Božovićeva pesnička priča ima za cilj uspostavljanje lirsko-antropološke formule sveta i čoveka. Jer žal za izgubljenom moći da se “glas vrati na zemlju, zemlja pomeša sa glasom”, može ispoljiti samo onaj pesnički senzibilitet koji i poeziju vidi kao elementarnu osnovu sveta, pa samim tim i kao potencijlanu snagu njegovog obnavljanja. Đorđe Despić